سكوت، آبادكننده دل اولياى خدا
«يا اَحْمَدُ؛ عَلَيْكَ بالصَّمْتِ فَاِنَّ اَعْمَرَ مَجْلِس قُلُوبُ الصّالِحينَ و الصّامِتينَ وَ اِنَّ اَخْرَبَ مَجْلِس قُلُوبُ الْمُتَكَلِمّينَ بِما لا يَعْنيهِمْ»
اى محمد؛ بر تو باد كه سكوت پيشه‌سازى همانا بهترين و آبادترين انجمن ها قلبهاى صالحان و ساكتان است و خرابترين آنها، قلبهاى ياوه گويان است.
راویت 218 صفحه 196 سرالاسراء
براى انسان دشوار نيست كه جلوى زبانش را بگيرد و هر حرفى را نزند، چرا كه زبان كاملا در اختيار اوست و مى‌توان مواظب بود كه بى جهت به حركت در نيايد. كار دشوارى نيست كه انسان حرفى بزند كه براى آخرتش فايده داشته باشد و در موارد ديگر سكوت اختيار كند. البته در جايى كه وظيفه ايجاب مى‌كند انسان سخن بگويد، بايد سخن گفت و سكوت در مواردى ستوده است كه فايده و ثمره‌اى بر سخن گفتن مترتب نمى‌گردد. آثار مطلوب فراوانى بر اين سكوت بار مى‌شود كه در اين روايت به برخى از آنها اشاره شده است. از جمله فوايد و بهره هاى سكوت اين است كه انرژى ذهنى انسان براى كارهاى مثبت و ثمر بخش ذخيره مى‌گردد. كسانى كه زياد حرف مى‌زنند، فعاليتهاى ذهنى شان پراكنده مى‌گردد و از قدرت تفكر و تمركزشان كاسته مى‌شود. وقتى انسان سعى كند كم حرف بزند و از حرفهاى بى فايده اجتناب كند، انرژيى كه صرف حرف زدن مى‌گشت، صرف فكر كردن و دستيابى به آگاهى بيشتر مى‌گردد.
:: بازديد از اين مطلب : 714
|
امتياز مطلب : 0
|
تعداد امتيازدهندگان : 0
|
مجموع امتياز : 0
آمار مطالب
آمار کاربران
کاربران آنلاين
آمار بازديد
